Het kereltje is anderhalf jaar, heeft blond haar en grappige krullen. Hollands welvaren. Zijn zusje wordt volgende maand drie en is zijn grote voorbeeld. Zij spreekt al hele zinnen, maar hij doet vreselijk zijn best om woordjes te leren. De hersenen draaien op volle toeren. Geen wonder dat hij in de buggy de ogen niet open kan houden als we een eindje met hem wandelen.
Na een powernap gaat hij weer vrolijk verder met oefenen. De O is een lastige letter, dus OPA wordt zoiets als wrhmPA. Hij moet er zelf om lachen. Bij mij op schoot te mogen zitten is een hele eer, voor ons allebei. En als ik dan ook nog een liedje voor hem zing, luistert hij ademloos. Toch heeft hij nog een lange weg te gaan tot volwassenheid en er kan van alles mis gaan. Een onverwacht moment en hij valt. Niemand is groot geworden zonder af en toe een traantje te laten. Dat zal bij Simon niet anders zijn. Hij weet overigens heel goed wat hij wil. Misschien is dat soms teveel. Van eten krijgt deze jongeman nooit genoeg. Het koekje dat ik bij de koffie krijg, verdwijnt daarom in zijn maag. Eerst peuzelt hij een helft op. Zijn vader vindt dat al verwennerij, maar mijn kleinkind kijkt zo verlangend dat ook de andere helft in zijn mond verdwijnt. Ik vraag aan Simon of hij weet wat NEE is. Hij antwoordt met JA. Op bijna alles zegt hij JA, behalve wanneer zijn vader zegt dat hij een schone luier moet. Een oud liedje schiet mij te binnen. Zeg maar JA tegen het leven, JA tegen het leven, van je Amen en je Gloria joechee. Zeg maar JA tegen het leven, JA tegen het leven anders zegt er het leven nog nee.
Ds. Roelof Kloosterziel
