Ons derde kleinkind is 19 oktober geboren. Door de ouders wordt Caroline letterlijk en figuurlijk in de luiers gelegd. Haar zusje van vier leest en fantaseert een verhaaltje, waar de baby natuurlijk niets van begrijpt. Het broertje van twee kijkt zorgzaam toe. Er ligt een apparaat in de wieg, waar rustgevend geluid uitkomt, dat schijnt te lijken op de klanken die te horen zijn in de buik van een moeder. Als wij op kraamvisite komen, ligt ze de meeste tijd te slapen. Caroline is op zondag geboren. Dat belooft volgens de traditie veel geluk, maar daar moet je wel zelf aan werken. Nog betrekkelijk nieuw als wereldbewoonster weet ze al precies wat haar wensen zijn. Onze kleindochter heeft dan ook de hele nacht geprobeerd door zielig te huilen onze zoon en schoondochter wakker te houden. Zij vragen zich nu wanhopig af hoe het verder moet. Hun middelste kind is nog niet zindelijk en dan weer een luiervuller erbij… Ze wonen bovenin Drenthe en wij kunnen hen niet helpen. Gelukkig springen de andere opa en oma af en toe bij. Die zijn met pensioen en wonen redelijk in de buurt. Verder is er dagopvang, een betaalde oppasmoeder en onze zoon heeft een parttime baan. Het valt desondanks niet mee de overvolle agenda rond de nieuwste gezinsuitbreiding te plannen. Ze zijn nog jong en kunnen wel tegen een stootje, hoop ik tenminste. Soms vraag ik mij af hoe de toekomst van mijn kleinkinderen zal zijn en of de aarde dan nog leefbaar is. Misschien is over vijftig jaar alles pais en vree. Caroline heeft, zodra ze groot is, genoeg om aan te werken. Ze woog bij de geboorte ruim 4 kilo. Daar moet nog heel wat bij, voordat ze volwassen is, maar nu al is ze vol belofte.
Ds. Roelof Kloosterziel
