Op een mooie woensdagochtend wandel ik richting buurtschap Volthe. Altijd een genot om daar te wandelen. De voetgangerstunnel in, het dorp uit. Wanneer ik de tunnel uitkom, hoor ik rechts van mij gerommel. Ik kijk meteen naar boven. Een onweersbui?
In geen velden of wegen, de lucht straalt alleen maar blauw. Het gerommel wordt luider en gaat over in trippel trappel. Ik hou halt. Sinterklaas rijdt vast en zeker zo dadelijk voorbij op z’n schimmel, op weg naar school om alle kinderen te verrassen. Ik zeg nog tegen mezelf, handig dat ik hier nu sta, want dan kan ik de beste man nog even waarschuwen dat ie z’n mijter afzet, voordat ie door de tunnel galoppeert. Een ongeluk zit in een klein hoekje, nietwaar? Andere trippel trappel optie is dat menner Mark Weusthof, die in de buurt woont, nog niet helemaal is afgekickt en z’n allerlaatste tochtje met z’n vier viervoeters maakt. Het trippel trappel barst nu in alle hevigheid los. Ik heb de plank volledig misgeslagen. Een leger hardloopdames sprint op mij af, voluit. Nog 100 meter. Ik zie Elise, Inge, Ellen, Anne, Mireille en alle andere loopsters op mij afkomen. Nog 50 meter. Ik voel heftig verlangen van de vrouwen naar de eindstreep. Nog 30 meter. Ik hoor gepuf. Ik hoor geheggel. Nog 10 meter. Ik zie bloed. Ik zie zweet. Ik zie tranen. De finish! Alles gegeven. Knap gedaan. Een knuffel voor eenieder zou zo op zijn plaats zijn. Helaas heb ik te weinig armen om alle dames op te vangen. Was ik maar een octopus.
Peters Pen
