Speelgoedboek met drones en zonder pluche tsaar

Voelt zelfgenoegzaam? Ik heb er nog eentje: vroeger ging je urenlang knippen, puzzelen en plakken met de speelgoedboeken en -folders van Bart Smit, Blokker, Intertoys, Otto Simon, Top1Toys etc. om je verlanglijstje voor Sinterklaas te maken. Tegenwoordig blijven de meeste dorpsbrievenbussen beperkt tot een speelgoedboek van Bol. Voor de vorm en nostalgie hebben ze Godzijdank nog een kniprandje om de plaatjes gezet. Maar het meest uit het oog springend zijn de qr-codes. Voor de luie kindertjes die wel raad weten met papa of mama’s smartphone is het een koud kunstje om het digitale winkelkarretje van hun ouders met een paar klikken vol te stouwen. Komt geen schaar aan te pas.  En dan het speelgoed zelf.  Vroeger bleef oorlogje spelen beperkt tot Stratego, Risk, klapperpistooltjes en tinnen of plastic soldaatjes. Tegenwoordig kan elk kind een drone besturen. Nu weten we nog niet of de drones boven onze vliegvelden onschuldig kindervermaak of Russische intelligence-operaties waren – maar misschien is het voor ouders toch even verstandig om die plotseling in het winkelkarretje verschenen drone te vervangen door een paar bordspelletjes.  Tot zover de inktverspilling aan geklaag. Niet alles is tegenwoordig ouderwetse-Piet-pikzwart.  Het speelgoedboek is nog niet in het Russisch en Vladimir Poetin heeft zichzelf nog niet centraal gesteld als uitknipbaar plaatje van een pluche tsaar.  Als er dan toch een schurk in moet staan dan liever Gargamel van de Smurfen of de Baron van Bassie & Adriaan. Al is het maar als eerbetoon aan de afgelopen week overleden Paul van Gorcum – de kindvriendelijke schurk die vroeger echt beter maakte.