Echtpaar Haverkort-Lohuis viert briljanten huwelijksfeest

Knikkoor de Leuj’pinn’, waar Hendrik tot voor kort nog deel van uitmaakte, was aanwezig om het geheel te voorzien van een feestelijk tintje. Onder andere het door Hendrik geschreven Denekamps volkslied ‘Deankaamp’ werd ten gehore gebracht en ook Hendrik zelf manoeuvreerde zich nog met zijn rollator naar voren om een lied voor te zingen. 

Huisdichter Dinkelland Visie

In een toespraak van de voorzitter van de Leuj’pinn’ Ton Huttenhuis wordt Hendrik omschreven als een creatieve duizendpoot. Hij houdt zich bezig met zingen, schrijven en dichten. Maar liefst tweehonderd Twentse en driehonderd Nederlandse gedichten werden door Hendrik aangeleverd bij de redactie van Dinkelland Visie. Nog altijd wordt regelmatig een van deze gedichten geplaatst. Ook twee moppenboeken in het dialect werden uitgegeven door Hendrik en Vera.

Veertig jaar Enschede en veertig jaar Denekamp

De wieg van zowel Hendrik als Vera stond in Enschede. Vera Lohuis werd geboren op 28 oktober 1930 als middelste in een gezin met vier zussen en een broer. Het was 24 februari 1934 toen Hennie Haverkort (alleen intimi zeggen Hennie) het levenslicht zag. Hendrik was de oudste van de drie broers uit het gezin. De familie Haverkort kreeg het in Hendriks jeugd zwaar te verduren. “In de oorlog is ons huis gebombardeerd. 10 oktober 1943 gebeurde dit per ongeluk. De Duitse ‘jagers’ vielen Engelse bommenwerpers aan. De bommenwerpers waren te zwaar en moesten hun bommen loslaten om te kunnen ontkomen. Ons huis werd geraakt. Vader had alle ribben gebroken, maar moest toch Leo uit bed halen. Harry had een gebroken been en mijn oor lag eraf. Een buurvrouw knoopte een sjaal erom en in het ziekenhuis hebben ze het weer in orde gemaakt. Toen hebben ze mij voor het eerst een oor aangenaaid”, lacht Hendrik. “Ik ging toen naar een pleeggezin in Geesteren en mijn broer Harry naar een pleeggezin in Haaksbergen. Onze ouders en broer Leo, toen nog maar een jaar oud, kwamen tijdelijk in een kleine bejaardenwoning. Bij de bevrijding waren we weer bij elkaar. We hadden een huis aan de Getfertweg met 100 meter grond achter het huis. Pa verbouwde er groenten, aardappels, fruit en andere gewassen, en hield er kippen, ganzen en andere dieren. Dat was zijn lust en leven.

Hendrik en Vera groeiden op in Enschede en leerden elkaar daar kennen op een volksdansavond. De vonk sloeg over en het stel kreeg verkering. Hendrik werkte bij Wagener Bouwmaterialen, het huidige BMN Bouwmaterialen, waar hij begon als ‘krullenjongen’ en het uiteindelijk tot directeur wist te schoppen. Vera werkte bij Blijdenstein waar zij de boekhouding deed en deed later administratief werk voor de spinnerij Oosterveld. Maar liefst acht jaar moest het stel wachten tot ze een nieuwbouwwoning kregen toegewezen op het Stadsveld. Toen het zover was trad het stel op 6 november 1958 in het huwelijksbootje. Dat was op het stadhuis in Enschede. Op 19 september 1959 volgde het kerkelijk huwelijk in de Heilig Hartkerk aan de Hogelandsingel in Enschede. De bruiloft werd daarna gevierd bij Vrieler in de Brinkstraat waarbij, zoals toen gebruikelijk was, iedereen een half haantje geserveerd kreeg bij het diner.

In 1961 werd Hendrik en Vera’s zoon Norbert geboren. Het gezin genoot van de jaarlijkse vakanties. “Ik zorgde ervoor dat alles altijd ingepakt klaarstond zodat we meteen weg konden gaan, want zodra Henrik weer werd gebeld of hij ergens kon helpen was hij weer de hele dag weg”, vertelt Vera daarover terwijl Hendrik een Excel sheet laat zien met bestemmingen over de hele wereld waar het echtpaar is geweest.

Toen Hendriks moeder was overleden en Norbert het huis uit ging verhuisden Hendrik en Vera in 1984 naar Denekamp. Ze kwamen te wonen aan de Knik. Met de actieve buurtvereniging en culturele activiteiten als het Knikkoor en de Knikengel voelde het echtpaar zich hier bijzonder thuis. Hendrik sloot zich meteen aan bij Heemkunde Denekamp, waar hij al snel coördinator werd van de werkgroep Dialect. Aangezien er vijf Hennie’s actief waren bij de Heemkundevereniging werd Hennie toen Hendrik. “Sindsdien ben ik Hendrik, alleen intimi mogen Hennie zeggen en als Vera boos is noemt ze me weleens ‘Fritske’ ”. “Toen we in Denekamp terecht kwamen vond Hendrik het dialect daar veel mooier dan het ‘verstadste’ dialect in Enschede. Het Twents leefde toen bij hem weer helemaal op”, vult Vera aan.

Ereleden

De altijd enthousiaste Hendrik was altijd drukbezet. “Ik werkte altijd van 7.00 tot 19.00 uur waarna Vera warm eten had. Dat was een levensgewoonte geworden. Norbert heeft laatst nog vijf voorzittershamers gevonden van verenigingen waarbij ik voorzitter ben geweest. Dat deed ik allemaal in de avonduren. Van Heemkunde Denekamp ben ik ook erelid geworden. We hebben toen het dialect weer op de kaart kunnen zetten, dat is een van de mooiste dingen die we hebben bereikt. Vera heeft een grote oorkonde gekregen van de reumavereniging waar ze erelid van is”, aldus Hendrik. “In Enschede werd ik gevraagd als vrijwilligster. Dat heb ik gedaan en met een half jaar kwam ik al in het bestuur te zitten. Het combineren van het vrijwilligerswerk en het bestuur met alle vergaderingen was toch wel veel werk. Dat bleef doorgaan toen we in Denekamp gingen wonen en uiteindelijk heb ik dat dertig jaar gedaan”, vertelt Vera daarover.

“Aan het eind van ons leven hebben we hetzelfde zicht als toen we in ons eerste huis kwamen”

Het echtpaar kijkt met veel plezier terug op hun leven tot nu toe. “Ons geluk is dat we eigenlijk nooit echt ziek zijn geweest. Ongevallen weren er wel. Zo zat Hendriks knie eens klem waarna hij drie maanden niets kon en zittend moest slapen. Toen hebben we samen de twee Twentse moppenboekjes ‘Ken ie den a?’ en ‘Ken ie den ok a?’ gemaakt. Daarvan waren 1500 exemplaren gedrukt die binnen twee weken allemaal ‘foetsie’ waren. We kunnen nog relatief goed, Hendrik geeft nog cursussen voor het Seniorweb in het Kulturhus Denekamp en is nu alweer bezig met een Twents kwartetspel voor de bewoners hier in de Amanshoeve. En als je hier naar buiten kijkt: wat wil je nog meer? Met ons eerste huis op het Stadsveld hadden we vrij uitzicht, later is dat allemaal volgebouwd. Nu zitten we op de mooiste bestemming: in Agelo, in het land op de prairie met koeien, kippen, geiten en kraaien. Alles is hier. Nu aan eind van ons leven hebben we hetzelfde zicht als toen we in ons eerste huis kwamen”, besluit het jubilerende echtpaar tevreden.