Gerrit Tijink kan kleine houten drukpoppetjes niet laten staan
‘Wat kon je als kind blij zijn met zo’n ding’

“Het zijn gewoon geinige dingetjes, die je makkelijk meeneemt als souvenir tijdens je vakantie”, zegt Gerrit. En zo is het ook begonnen. In 1995 kwam hij een houten eland drukpoppetje tegen in Slowakije, dat meeging naar Almelo. En zo ontstond de verzamelkoorts. Langzaam maar zeker kwamen er poppetjes bij door ze zelf te zoeken en te kopen maar ook door vrienden die ze van hun vakantie meebrachten. “Ik denk dat de meesten van mijn leeftijd er vroeger wel een hebben gehad. Dat waren toen leuke speeldingetjes. Simpel, maar goed bedacht. Wat kon je als kind blij zijn met zo’n ding.”

De drukpoppetjes, push-puppet-Wakouwa-wackeltier, zijn in 1932 ontwikkeld in Zwitserland. De poppetjes bestaan uit twee delen: een basis met drukknop en een veer waarmee je het andere deel, het figuurtje, kunt laten bewegen, dansen of vallen. De figuren zijn meestal dieren en mensen, soms bloemen of gebouwen. De figuurtjes werden veelal geverfd en vernist. Er zijn ene paar blanke houten modellen, met een vierkante basis.

Wie goed oplet, zal ze nog wel tegen komen. “Hier in Nederland zie je ze niet zo veel. Die van mij komen voornamelijk uit het buitenland, tijdens vakanties gekocht. Bij de speelgoedwinkel aan de Oranjestraat heb ik ze ook wel eens gezien.” Voor Gerrit mogen het alleen maar houten exemplaren zijn. “Ik wil geen plastic rommel!”

Van buren ontvingen Gerrit en zijn vrouw Marijke op hun trouwdag twee houten drukpoppetjes: een bruid en bruidegom. Deze hebben dus een speciaal plaatsje. Bij het echtpaar Tijink thuis en nu tijdelijk bij de tentoonstelling in het Huis van Katoen en Nu.

Verzamelen doet Gerrit inmiddels niet meer. Sinds hij en zijn vrouw Marijke twee jaar geleden verhuisd zijn naar een appartement, heeft hij een groot deel van zijn verzameling weggegeven. De meest speciale en dierbare exemplaren hebben een plaatste gekregen in de vensterbank. “De drie clowntjes heb ik apart van elkaar verzameld, maar zijn een leuk trio samen. Ze hebben alle drie een magneetje, waardoor er twee een hoedje op kunnen zetten en de derde een bal op zijn hoofd kan plaatsen.” 

Voor de expositie heeft de Almelose verzamelaar aangeklopt bij het Siebelinkhuis. Daar gingen de meeste drukpoppetjes naar toe, na de verhuizing naar het appartement. “Onze buurman heeft er zo’n twintig verkocht via internet. Met de andere poppetjes maak ik graag andere mensen blij. Daarom dat ik ze naar het Siebelinkhuis heb gedaan., voor een presentje en zo. Ze lagen daar nog en onze dochter had er ook nog een paar.” En dan thuis nog een stuk of twintig. Bij elkaar meer dan genoeg drukpoppetjes om de vitrines in het Rondje van het Huis van Katoen en Nu te vullen. “Het was nog een hele keuze.”

Hoewel er niet meer actief wordt verzameld, kan Gerrit het niet laten om zo nu en dan toch nog een drukpoppetje mee naar huis te nemen. Een exemplaar van de Fernsehturm (televisietoren) in Berlijn kon hij niet laten staan. “Onze zoon heeft drie jaar in Berlijn gewoond en gewerkt. Tijdens een rondje door de stad zag ik het torentje bij de oorspronkelijke toren. En dan kan ik het niet laten om ‘m niet mee te nemen. Dus als we nog een bijzondere tegenkomen, dan neem ik m wel mee. Op onze vensterbank kunnen we ze net kwijt.” Marijke vult aan: “We hebben ook nog een richeltje in de keuken, dus daar zouden er ook nog een paar kunnen staan.”