Kulturhusdirecteur Frank Droste: ‘Laaggeletterdheid van kindsbeen af bestrijden’

Laaggeletterdheid vormt een toenemend probleem volgens Droste en uit contacten met het onderwijs weet hij dat dit ook daar als zodanig wordt ervaren. Lezen lukt vaak nog wel, maar begrijpen wat wordt gelezen is een ander verhaal. Nu alles veel gecompliceerder wordt is het erg belangrijk dat de jeugd zich al in een vroeg stadium die vaardigheid eigen maakt.

‘Wij zijn daar als bibliotheek samen met de scholen al jaren mee bezig. Daarbij moesten wij eerst het vertrouwen van de scholen winnen en uit het feit dat zich nu al zo’n 50 scholen bij het project DBOS hebben aangesloten mag je afleiden dat dit aardig gelukt is. Wij werken volgens een heel wetenschappelijk systeem. Ik ben overigens van mening dat net als in de Scandinavische landen hier de bibliotheken ook gratis toegankelijk moeten zijn.’

Frank is heel betrokken bij het bibliotheekproject, een van de secties binnen het Kulturhus naast bijvoorbeeld de Muziekschool en de horeca. Voor de komst van Frank – achttien jaar geleden – had elke van de vijf secties een eigen stichting met directeur. Had iedereen z’n eigen koninkrijkje en dat kostte de gemeenschap veel geld. Het gemeentebestuur wilde daar verandering in aanbrengen en dat was op hetzelfde moment dat ook Frank Droste verandering in zijn leven wilde brengen. Als telg uit een Tubbergse horeca-familie verdiende hij toen al een jaar of tien de kost als eigenaar van restaurant ’t Oale Roadhoes, maar toen in zijn jonge gezin kindjes kwamen, vroeg hij zich af: wil ik dit de rest van mijn leven? Zeven dagen in de week werken en weinig tijd voor het gezin? Wil ik oud worden als kroegbaas?

Uitgerekend op dat moment vroeg het stichtingsbestuur via een advertentie iemand die de exploitatie van het Kulturhus goed op poten wilde zetten. Frank dacht: ‘Ik heb de exploitatie van mijn restaurant ook goed op de rij gekregen, dan moet ik dat ook kunnen.’ Frank trof een bijna Babylonische spraakverwarring aan en kreeg van het gemeentebestuur de opdracht mee binnen twee jaar orde op zaken te stellen en er een ondernemend Kulturhus van te maken.

‘In mijn restaurant had ik een kleine organisatie waarin iedereen een taak had en die ook uitvoerde. Dat was daar wel anders, maar wij zijn meteen aan de slag gegaan. In 2006 werd het personeel al samen gebracht onder één personele unie en in 2013 werden de vijf stichtingen samengebracht in een Stichting Kulturhus De Bijenkorf Borne. Alles onder een paraplu.’

Daarmee wil niet gezegd zijn dat alles vanaf dat moment van een leien dakje ging. Net als in veel andere gemeenten vormt de cultuursector het potje waarin gemeentebesturen graag graaien als zij hun begroting sluitend moeten krijgen en ook het Kulturhus ontkwam niet aan bezuinigingen. ‘Wij moeten voor een belangrijk deel onze eigen broek ophouden en hebben het geluk dat wij nu ook het management over de bibliotheken van Wierden, Tubbergen en Dinkelland voeren. Dat zorgt voor wat extra inkomsten zodat wij toch professioneel kunnen werken.’

Binnen twee jaar zal Frank een beduidend grotere paraplu nodig hebben, waar na een forse verbouwing van het Kulturhus ook het gemeentehuis onder kan schuilen. ‘Ja, we krijgen de facilitaire taken van de gemeente erbij. De gemeente is weliswaar eigenaar van het complex maar in het beheer is voor ons een voorname rol weggelegd. Wij gaan zelfs de bodefunctie verzorgen! Een mooie uitdaging en ik ben blij dat ik destijds deze route heb gekozen.’