Gouden boog voor Stienie en Leo Echtermeijer

Een half jaar woonde het kersverse bruidspaar vier hoog in een flat in Almelo. Daarna verhuisden Leo (74) en Stienie (71) Echtermeijer naar een nieuwbouwwoning in Tubbergen. De voortuin van datzelfde huis hing vorige week vol met gouden ballonnen.

Stiekem afspraakje

Het was in april 1966. Samen met haar nichtje deed Stienie Kroezen mee aan een wandeltocht in Ootmarsum. Bij een waterpunt onderweg liep ze letterlijk en figuurlijk tegen Leo Echtermeijer op. De twee kamen aan de praat en spraken af om elkaar een volgende keer te zien bij Cafetaria Haarhuis in Almelo. “Omdat ik nog maar veertien jaar was, moest dat uiteraard stiekem gebeuren”, bekent Stienie. “Maar de verkering bleef aan. In december was ’t officieel en kwamen we bij elkaar thuis. Het grappige is dat mijn nichtje verkering kreeg met de kameraad van Leo die ook meedeed aan de wandeltocht.” 

Vrijdag de dertiende

Na 6,5 jaar waren Stienie en Leo toe aan de volgende stap. Leo: “We konden een huis kopen dat werd gebouwd in Tubbergen en wilden graag trouwen. In Almelo trouwden we voor de wet op vrijdag 13 oktober 1972.” “Toen we hoorden dat die datum vrij was, twijfelde ik wel even”, vertelt de bruid. “Vrijdag de dertiende staat immers bekend als ongeluksdag. Dat gevoel negeerde ik maar. En toch hield ik het altijd in mijn achterhoofd. Diezelfde maand, op 27 oktober, trouwden we in de St. Josephkerk in Almelo.” Die datum houdt het stel aan als trouwdag. En daar zit een verdrietige reden achter. Een paar jaar na de grote dag werd dochter Eva geboren. Niet lang daarna diende een tweede kindje zich aan, zoon Hugo. Het grote geluk was helaas van korte duur. “Vier dagen na zijn geboorte is Hugo overleden”, legt Stienie uit. “Dat was op onze trouwdag, 13 oktober. Maar die datum heeft nu een heel andere betekenis. Hugo blijft altijd onderdeel van ons gezin.”

Inmiddels zijn Stienie en Leo tevens de trotse grootouders van twee kleinzonen. 

Elkaar vrijlaten

Gedurende zijn werkzame leven was Leo onderhoudsschilder. Hij leerde het vak bij Schildersbedrijf Eppink in Tubbergen. In de loop der jaren werkte hij voor meerdere werkgevers. Ook al is Leo inmiddels gepensioneerd, zijn vak zit hem in het bloed. “Als ik een ouder huis zie dat redelijk verwaarloosd is, gaan mijn handen jeuken”, zegt hij. “Ook thuis is er altijd wel iets te schilderen.” Tevens heeft de Tubbergenaar flink wat hobby’s. “Verzamelen”, klinkt het lachend. “Dat komt door de pastoor die ons trouwde. Na de huwelijksviering dronken we samen koffie. De pastoor vroeg of ik hobby’s had. Toen ik nee zei, gaf hij mijn zijn album met een postzegelverzameling. Daarmee gaf hij aan dat het ook in een huwelijk belangrijk is om iets voor jezelf te hebben.”

Stienie knikt, “Elkaar de ruimte geven, vrijlaten en vertrouwen vormen de basis van een goed huwelijk.”

“Maar met het album van de pastoor was het einde zoek”, gaat Leo verder. “Ik verzamelde steeds meer, van postzegels en munten tot platenspelers en elpees. De hele zonder staat inmiddels vol.” Stienie werkte de eerste jaren bij Ten Cate in Geesteren. Na de geboorte van dochter Eva zegde ze haar baan op. “Ik heb later veel opgepast bij meerder gezinnen”, vervolgt Stienie. En nu genieten we volop van de kleinkinderen.” Ter ere van het 50-jarige huwelijksjubileum hield het gouden paar een klein feestje. Voor de toekomst hebben ze maar één wens: “Zo lang mogelijk samen blijven leven.”